De labour ward en andere bijzonderheden

Laat ik beginnen met mijn Gambiaanse naam. In Nederland heb ik namelijk al een Gambiaanse naam gekregen; Mariatou Jallow. Mamadi heeft ons hiervoor benaderd op facebook en ons allemaal een naam laten kiezen. We vonden het op dat moment wel grappig, maar wisten verder niet wat de bedoeling hiervan was en hadden er ook verder niks achter gezocht. Nu ik 3 weken in Gambia ben weet ik maar al te goed het nut van die naam. Overal waar ik kom is namelijk mijn Nederlandse naam veeeeeel te moeilijk (en die van de anderen ook) en noemen ze me dus overal Mariatou. De eerste paar keer dat ik die naam hoorde keek ik nog niet op of om, omdat ik mezelf er nog niet in herkende, maar inmiddels weet ik dat ze mij bedoelen als ik heel hard MARIATOUUUU over de afdeling hoor schallen. Ook de naam Yassin wordt maar al te vaak geschreeuwd en als ik dan Anouk over de afdeling zie rennen weet ik dat ze haar bedoelen. Nu onze namen zelfs in het Gambiaans op de borden van de patiëntentoewijzing worden geschreven begint het meer te wennen en gebruik ik direct mijn Gambiaanse naam als ze hier vragen hoe ik heet..

Maandag begon voor mij en Anouk de periode op de kraamafdeling, maar voor we naar het Health Centre gingen zijn we eerst langs het andere huisje op de college gelopen. Janine was namelijk jarig en het leek ons leuk om haar eerst even te feliciteren voor we allemaal naar onze stage zouden gaan. Na voor haar gezongen te hebben, slingers opgehangen en haar hartelijk te feliciteren was het tijd om naar het Health Centre te gaan. Hier aangekomen hebben we ons voorgesteld en vertelt wat we kwamen doen en werden we door de hoofdverpleegkundige van die dag direct aan het werk gezet op de maternity om de commode en weegschaal schoon te maken. Dit vonden we beide een beetje een afknapper aangezien niemand wat deed en wij het eerste half uur dat we er waren gelijk moesten beginnen met schoonmaken. Toen we hiermee klaar waren nam de verpleegkundige ons mee naar de kraamafdeling en moesten we die gaan schoonmaken. Hier kwamen de andere verpleegkundigen ons gelukkig wel bij helpen en na alle bedden, nachtkastjes en wiegjes schoongemaakt te hebben was het tijd voor de overdracht. Hierin nam de Nederlandse gynaecoloog samen met de Engelse verloskundige de leiding om zo een beetje duidelijkheid te krijgen over de patiënten die er liggen en over de mogelijke ernst van hun gezondheid. Er hangen namelijk wel borden bij de verloskamers (verloshokken), maar dit is niet altijd even goed te lezen, terwijl dit wel erg belangrijk is. Na hier enige duidelijkheid in te hebben gekregen en uitleg hebben gekregen wat verder de bedoeling was, werden Anouk en ik allebei aan een verloskundige gekoppeld. Er lag deze morgen maar één patiënt die moest gaan bevallen en daar mocht Anouk mee naartoe. Tegen mij werd gezegd dat het wachten was op de volgende patiënt. Na een rondje met de kinderartsen meegelopen te hebben op de kraamafdeling heb ik maar heel voorzichtig een blik om het gordijn geworpen waar Anouk binnen was. Hier mocht ik direct binnenkomen en werd me van alles uitgelegd en vonden ze het heel normaal dat Anouk en ik samen bij die patiënt waren. Later bleek ook dat het niet uitmaakt hoeveel mensen er om een bed heen staan. Als iemand het interessant vindt en wil kijken dan kijkt die gewoon mee. Alles lijkt hier te gaan om het motto; hoe meer zielen hoe meer vreugd. Bij deze patiënt hebben Anouk en ik de hele dienst meegekeken. Ze was namelijk aan het bevallen, maar de baby lag verkeerd om en was dus een sterrenkijker, wat de bevalling erg moeilijk maakte. Rond de middag was de bevalling nog steeds niet opgeschoten en werd er besloten om over te gaan op een keizersnede. Hier mocht één van ons mee naartoe om te kijken en Anouk is hiermee naartoe geweest. Toen Anouk net weg was werd er een vrouw binnen gebracht die er erg slecht aan toe was. Het bleek niet goed te zijn en na een echo werd bevestigd dat de baby helaas was overleden en hebben de artsen verder de middag gevochten voor het leven van de moeder.

De maternity unit/ labour ward is opgedeeld in 3 verschillende afdelingen. Het eerste deel zijn de verloskamers en hier komen de vrouwen binnen als ze op het punt staan om te bevallen. Hier zijn 8 hokken met een gordijntje ervoor, een simpel verlosbed en een wiegje in de hoek. Ook is er een hoekje ingedeeld met een aankleedkussen en een weegschaal.
Het tweede deel van de afdeling is de kraamafdeling. Hier komen vrouwen te liggen die een wat moeilijkere bevalling hebben gehad en nog medische zorg en/of medicijnen nodig hebben. Dit is een grote zaal met een stuk of 16 bedden en wiegjes.
Het laatste deel van de afdeling is de early labour ward. Hier komen vrouwen te liggen die mogelijk gaan bevallen, maar nog niet zover zijn om echt te gaan bevallen. Als ze dan wel zover zijn worden ze alsnog naar de maternity gebracht. Ook liggen hier de vrouwen die een wat ‘makkelijkere’ bevalling hebben gehad en die nog even moeten bijkomen of wachten tot ze opgehaald worden.

De tweede dag op de maternity was weer een drukke dag met erg veel indrukken. Bij alles wat er gebeurt blijf ik me verbazen, zoals de manier van doen door een verloskundige tegen een patiënt. Ze behandelen de patiënt namelijk niet met zorg en liefde zoals ik gewend ben, maar doen erg hardhandig en als de patiënt tegenstribbelt dan schreeuwt de verloskundige tegen haar of deelt een tik uit. Ook het steriel werken blijft verbazingwekkend. De verpleegkundigen weten dat ze steriel moeten werken en trekken hiervoor ook steriele handschoenen aan, maar dit doen ze bij de voorraadkast, waardoor ze met de steriele handschoenen al aan nog naar de verloskamer moeten lopen en de bedgordijnen open moeten doen. Ook moeten ze hierna nog hun materialen pakken, waardoor ze al overal aan hebben gezeten en de handschoenen dus bij lange na niet meer steriel zijn. Dit lijkt ze allemaal niks uit te maken en de gewoonste zaak van de wereld te zijn.

Deze dag heb ik maar liefst 6 bevallingen gezien. De eerste was al direct bij binnenkomst. Anouk en ik kwamen net het hok uit waar we hadden omgekleed toen er een jong meisje binnen kwam lopen en een verloshokje inging. Toen een verloskundige naar haar toe ging en er direct weer kwam uitgerend om handschoenen te pakken zijn wij meegelopen om te kijken wat er ging gebeuren. Hier bleek dat het meisje al aan het bevallen was en konden we het hoofdje al zien. De baby is dan ook in no time geboren en met moeder en kind was alles goed. Na deze ervaring was het tijd voor de overdracht. Dit keer lagen er wel een aantal patiënten in de verloskamers en konden we allebei aan een verloskundige gekoppeld worden die naar een patiënt toe ging. Bij mijn patiënt aangekomen was zij ook al aardig ver en heb ik hier ook direct kunnen zien hoe de baby geboren werd. Als de baby is geboren dan schudden ze en wrijven ze de baby erg hardhandig droog met lappen stof die moeder zelf heeft meegenomen en leggen ze de baby direct op de weegschaal. Als ze hem gewogen hebben wikkelen ze hem in doeken en leggen ze hem in de wieg. Over de moeder leggen ze ook een lap stof heen en laten haar verder zo liggen tot ze is bijgekomen en klaar is om naar de kraamafdeling te wandelen. Bij de bevalling is verder niemand van de vrouw aanwezig, alleen een verloskundige en soms een verpleegkundige (of 10).
Dit lopende band werk ging de hele ochtend nog zo door en ik ben steeds met een andere verloskundige meegegaan als die een verloskamer inging. Als ik zie dat ze ergens naar binnen gaan, loop ik erheen, kijk ik voorzichtig om het gordijn en vraag ik netjes of ik mee mag kijken. Ze kijken me dan met een blik aan alsof ik gek ben dat ik zo’n vraag stel en snappen niet waarom ik niet mee zou mogen kijken. Van de term privacy hebben ze nog nooit gehoord geloof ik.
Aan het einde van de dienst was de patiënt waar Anouk die dag mee naartoe was nog steeds niet bevallen en hebben ze besloten om een vacuüm te doen. Dit had ik nog nooit gezien en Anouk riep me gauw toen dat ging gebeuren zodat we het allebei konden zien. Ook dit kind is goed ter wereld gekomen, alleen de moeder was er iets minder goed aan toe, maar voor haar leven werd gevochten door de Gambiaanse, Nederlandse en Engelse artsen.

Natuurlijk hoeven we niet alleen maar te werken, maar is er ook tijd voor vrije tijd. Maandagavond hadden we namelijk de verjaardag van Janine. Ze ging voor ons pannenkoeken bakken en had ook een aantal Gambianen uitgenodigd om te komen eten. Hierbij had ze gezegd dat ze rond 18.30/19.00 uur welkom waren om te komen eten. Wij als Nederlanders waren natuurlijk ruim voor 18.30 uur aanwezig, maar het wachten was op de Gambianen. Toen rond 20.30 uur de laatste Gambiaan eindelijk was gearriveerd, waren wij natuurlijk allang begonnen met eten. Hier keken ze helemaal niet gek van op en leken het heel normaal te vinden.

Elke woensdag hebben we ingedeeld als projectdag. Het leek ons wel fijn om 3 dagen in de week te gaan werken en één dag als projectdag in te stellen. Na overleg met de baas van het Health Centre gaf hij aan dit prima te vinden en wel een plek met internet voor ons te hebben. Dit internet werkt niet altijd optimaal, waardoor wij genoodzaakt zijn om onze woensdagen door te brengen op het terras met wifi.

In het weekend doen we het vaak lekker rustig aan. Voor mij begon het weekend al op donderdagmiddag en ik heb op vrijdag rustig de tijd genomen om al mijn kleren, handdoeken en uniform te wassen. ’s Middags heb ik samen met Hilda het hele huis onder handen genomen en hebben we de veranda geveegd en de vloer binnen geveegd, de ramen gewassen en de badkamer gepoetst, zodat alles nu weer mooi glimt.

Zaterdagmorgen hebben we weer lekker rustig aangedaan en ’s middags waren we uitgenodigd om bij Amadou te komen eten. Zijn buurvrouw heeft een heerlijke lunch voor ons klaar gemaakt met rijst en kip en wortel en satésaus. ’s Avonds zijn we met onze groep en met Mamadi en Amadou naar Senegambia geweest om cocktails te gaan drinken. Hier hebben we gezeten bij een soort van restaurant met live reggae muziek. Verschillende Engelsen (op leeftijd) gingen hierbij volledig uit hun plaat en hadden de avond van hun leven!

Zondag was het weer tijd voor ons wekelijkse dagje in de zon. Net als vorige week zijn we ook deze keer weer naar het Senegambia Beach Hotel geweest. Hier hebben we de hele middag langs en in het zwembad gelegen om aan het einde van de middag de wifi weer op te zoeken om te kunnen skypen. Na het skypen zijn we naar het restaurant ‘Typisch Hollands’ geweest. Deze hadden we op de heenweg gezien en de kaart zag er zo goed uit dat er unaniem werd besloten om hier te gaan eten. Na de nodige patat en frikandellen speciaal was het weer tijd om terug te gaan naar ons huis in Brikama om ons klaar te maken voor een nieuwe week stage.

De nieuwe week stage was weer net zoals vorige week. Nog steeds val ik van de ene in de andere verbazing, maar alles begint ook steeds meer te wennen en wordt ‘gewoon’. Maandag en dinsdag hebben we meegelopen op de kraamafdeling en zijn we begonnen met de artsenvisite. Anouk en ik staan namelijk keurig om 8.00 uur op de afdeling om te beginnen, maar de rest is dan nog in geen velden of wegen te beginnen. De arts kwam dus bij ons of wij mee wilden met de visite, aangezien er niemand anders was.

In het weekend zijn we een weekend off country geweest zoals ze dat hier noemen, maar hier zal ik in een nieuw reisverslag nog meer over vertellen.

Dan nog even de laatste nieuwtjes op een rij:
- Angeline is uitgegleden in de koeienschijt en viel, gelukkig voor haar, er niet in, maar lag wel languit op haar buik op het pad, waardoor Hilda en ik niet meer bijkwamen van het lachen.
- Anouk is weggezakt in het drijfzand op het terrein van het Health Centre en stond, in haar witte uniform, tot haar knieën in de modder, wat bij mij wederom op mijn lachspieren werkte.
- Er is een deur geplaatst op het paadje tussen ons huis en het huis van onze medereizigers op de college, waardoor we nu 10 minuten moeten omlopen (of gewoon over het hek klimmen), wat ons geen van allen op de lachspieren werkt, maar een aanslag is op het humeur.
- Angeline en hilda zijn meegeweest in de ambulance naar het ziekenhuis in Banjul met een patiënt en zaten met een enorme big smile voorin toen de sirene en zwaailichten aangingen.


Na al het nieuws wil ik nog wel even zeggen dat ik jullie reacties onder mijn blogs en alle reacties op facebook echt super leuk vind en dat ik ook hoop dat jullie hier zeker mee doorgaan! ;-)