De laatste loodjes!

Hallo pap, mam, Tessie, opa, oma, ooms, tantes, vrienden, vriendinnen, belangstellenden en alle andere trouwe lezers!

Bij deze mijn excuses voor de lange tijd dat ik niks van me heb laten horen. Maaar… geen bericht is goed bericht..!! (toch?!)

Alles is hier namelijk volledig onder controle, de zon schijnt nog steeds volop, de temperatuur ligt lekker hoog (vaak té hoog), mijn kleren worden niet meer schoon zodat ik met oranje hempjes loop ipv wit, het eten is niet meer zoals het geweest is, de Gambianen blijven ons toubab noemen en de kinderen vragen nog steeds om geld, snoep en tegenwoordig ook om ballonnen. Maar natuurlijk ben ik de laatste tijd ook nog druk geweest met alles afronden en nog even volop genieten van het leven hier in Gambia. Vandaag over precies 2 weken ben ik namelijk alweer thuis!

Maar om jullie toch nog even wat te vertellen over de afgelopen tijd zal ik even vertellen wat ik de laatste maand gedaan heb (tot zover ik het nog weet natuurlijk, want ik heb wel gemerkt dat je geheugen er niet beter op wordt in het altijd zonnige en meer dan relaxte Gambia ;) )

De week nadat ik weer terug was in mijn eigen huissie met koud water, een wc die niet doorspoelt en de stroom die regelmatig uitvalt, waren we voor een weekje weer compleet met de hele groep en zijn we een middag fanatiek wezen kanoën. Op een minuut of 15 rijden van Brikama ligt namelijk een heel erg rustig riviertje waar er enorm veel vogels te zien zijn en waar er zelfs een kleine krokodil zwemt! Na 3 kano’s gehuurd te hebben en iedereen zich in een kano gehesen heeft was het dan toch echt tijd om het water op te gaan en ging het er direct hard aan toe. De een ging nog harder dan de ander en het was een heuse strijd om wie de trofee zou krijgen voor de beste kanoërs.

Een week later kwam Anja, mijn docent van Windesheim, bij ons langs om te kijken hoe we hier leven, werken en wonen. Ze kwam samen met Lisa, een student die vorig jaar in Gambia is geweest, langs en zijn op zaterdagmiddag bij ons op bezoek geweest om te kijken hoe we wonen en om gezellig te kletsen! Op maandag is ze een dagje met ons mee geweest in het Health Centre om een indruk te krijgen van het verpleegkundig vak in Gambia. Ze was erg onder de indruk van wat ze allemaal zag en voor ons was het leuk om te kunnen laten zien wat we doen hier in Gambia!

Elke zondagavond gaan we tegenwoordig na ons zwembaddagje weer met de bushtaxi terug naar huis. De bushtaxi is een omgebouwd busje van een bouwbedrijf oid die in Nederland niet meer door de APK zou komen, waar allemaal bankjes in gemaakt zijn die helemaal volgestouwd worden metmensen zodat je er met een man of 15 in kan zitten. Uit het raam hangt een jongen die de hele weg schreeuwt waar het busje heen gaat en die het geld verzamelt van de passagiers. Op zondagavond is het altijd erg druk en vol in de bus en valt er altijd wat te beleven. Vrouwen in prachtige Gambiaanse jurken die ruzie maken om een stoel, busjongens die niet kunnen rekenen en geen idee hebben wat we moeten betalen, maar ook busjongens die vergeten dat we de bus uitmoeten waardoor we 10x moeten schreeuwen dat we graag willen uitstappen voor ze het begrijpen.
Behalve afgelopen zondag. Iedereen was moe na een dagje zon en onder het eten werd besloten dat we beter een taxi konden nemen zodat we lekker snel naar huis konden. Bij de taxiplaats aangekomen kwam er direct iemand naar ons toe die een taxi voor 7 personen had en voor een mooi prijsje wilde hij ons wel naar Brikama brengen. Wij blij, taxichauffeur blij en gaan met die banaan, dat dachten we in ieder geval. Na een meter of 500 ging de auto steeds langzamer rijden en bleek dat de benzine op was… De chauffeur verontschuldigde zich 10x en stapte uit met een jerrycan om met een andere taxi naar het benzinestation 2 km verderop te gaan, ons achterlatend in de taxi langs de drukke weg. Wij maar wachten en wachten en wachten en wachten en daar kwam de chauffeur weer aan. Na een half uur en een beetje benzine verder konden we onze weg vervolgen en zijn we toch nog thuis gekomen, alleen niet zo snel als we gehoopt hadden, maar wel een avontuur rijker!

Inmiddels is onze strippenkaart voor Africmed, de privekliniek in Gambia, ook al bijna vol. Bijna de hele groep heeft namelijk Africmed al bezocht wegens pijntjes, ongelukken en ziek-zwak-en-misselijkheid. Zelf ben ik vorige week naar Africmed geweest, aangezien ik een nacht lang heb overgegeven en het na navraag wel goed was om een malariatest te doen. Gelukkig bleek ik geen malaria te hebben, maar migraine volgens de dokter, want… wat kan het anders zijn als er verder niks uit de uitslagen van de bloedtest komt. Hier heb ik zelf nog steeds mijn twijfels bij, maar gelukkig gaat het na een injectie en wat medicijnen weer helemaal goed en voel ik me weer fris en fruitig en helemaal de oude! Helaas moest ons tripje naar Senegal wel uitgesteld worden, maar dit gaan we dit weekend helemaal inhalen!

Van donderdag 28-05 tot maandag 01-06 gaan we namelijk met de groep naar Senegal. De bedoeling is dat we donderdagmorgen heeeeeel vroeg vertrekken, maar we weten nog steeds niet of dit echt zo is of dat dit de Gambiaanse heeeeeel vroeg is, maar dat gaan we heel snel meemaken. We gaan in Senegal naar een dierentuin, naar Dakar, naar een eiland en als klap op de vuurpijl naar de woestijn om kameel te rijden en te slapen in de woestijn! Ik ben heel benieuwd!

Vorige week maandag hebben we ons project van de Backway to Europe afgerond met een presentatie. Deze presentatie hebben we gegeven aan de studenten van de college. Tijdens de presentatie hebben er een paar Gambiaanse studenten gesproken over de Backway en een paar Nederlandse studenten over de kansen die de Gambianen in Nederland hebben. Deze kansen zijn namelijk (bijna) niet aanwezig. Ook waren er een paar sprekers uitgenodigd die iets te maken hebben met het onderwerp, zoals een jongen die een paar maand in Nederland heeft gewoond bij een Nederlandse familie en een man die verstand heeft van de Backway (ofzoiets…). De opkomst was goed en we hebben veel positieve reacties gekregen! Na afloop hebben we, samen met de Gambiaanse studenten waarmee we dit project deden, geluncht om de samenwerking af te sluiten en terug te kunnen kijken op een geslaagd project!

En tot slot was dinsdag (26-05) onze laatste stagedag in het Health Centre. We hadden de avond vantevoren al het hele huis op de kop gezet om alle spullen bij elkaar te zoeken die we wilden uitdelen en dit bleek meeeer dan genoeg te zijn om het hele Health Centre te vullen! We hadden speelgoed, mutsjes, babykleren, t-shirtjes, uniformen en heeel veel cakejes! ’s Morgens ben ik zoals gewoonlijk met Anouk begonnen met de artsenvisite samen met dokter Peter, maar na 1,5 uur en 3 patiënten gezien te hebben vonden we het wel mooi geweest en zijn we andere dingen gaan doen om onze laatste dag leuk te maken. Er bleek nog een staff meeting te zijn waar een presentatie werd gegeven en dit leek ons wel interessant om een keer mee te maken en aangezien er vertelt werd dat die maar een kwartiertje duurde zijn we er heen gegaan. Hier waren we natuurlijk weer veeeeel te naïef in geweest, want de Gambiaanse 15 minuten duren al snel 1,5 uur. Maar voordat je het personeel bij elkaar hebt ben je ook zo 45 minuten verder. Dus ipv 11 uur begon de presentatie om 11.45 en waren wij als Nederlandse studenten de enige die er zaten om te luisteren. Langzaam kwamen er wel meer mensen binnen druppelen, maar de staf van de afdelingen was nog steeds nergens te bekennen en zijn ook nooit meer gekomen. Na deze presentatie hebben Hilda en ik samen een presentatie gegeven over de resultaten van ons onderzoek die we gedaan hebben op de kinderafdeling. Er worden op de kinderafdeling namelijk geen protocollen gebruikt, terwijl dit juist wel erg belangrijk is en we hebben door middel van interviews onderzoek gedaan naar de reden dat er geen protocollen worden gebruikt. Uit alle interviews kwam dezelfde reden naar voren en wij vonden hem wel enigszins hilarisch, maar ook wel ernstig, namelijk: ‘’Wij gebruiken geen protocollen, want wij weten alles al”. Wij vroegen ons natuurlijk zelf direct af waarom we dan in Nederland zo moeilijk doen als het blijkbaar zo makkelijk is, maar toch waren we het er unaniem over eens dat wij graag met protocollen werken. Na de presentatie vertelt te hebben was de dienst in het Health Centre weer voorbij en was het tijd om afscheid te gaan nemen. Eerst hebben we op de kinderafdeling foto’s gemaakt met al het personeel en daarna op de kraamafdeling. Iedereen wilde graag op de foto (Gambianen zijn dól op foto’s maken en het liefst van hunzelf) en we hebben de foto’s geprint en gaan nog een keer terug om ze op te hangen op de afdelingen. Daarna hebben we al het speelgoed en kleren uitgedeeld op de kinderafdeling en alle kinderen blij gemaakt, waarna het tijd was om de uniformen te gaan verdelen en het personeel allemaal met een grote smile te zien vertrekken met hun nieuwe uniformen)

Maandagavond viel weer een keer de stroom uit. We hebben de laatste tijd vrij weinig stroomuitval gehad, dus we zaten er wel weer een keer op te wachten, vandaar dat we ook nergens van op keken en de kaarsjes aandeden en verder gingen waar we gebleven waren. Tot Angeline naar buiten ging om even bij de buurvrouw te kletsen en de buurvrouw haar vertelde dat zij wel stroom hadden. We hadden natuurlijk ook niet verder gekeken dan onze neus lang was, maar de hele compound was compleet verlicht behalve ons huis. Wat bleek, mister Tamba had onze stroommeter niet op tijd opgewaardeerd met nieuwe stroom (ja, dat blijkt dus te bestaan, compleet nieuwe ervaring voor mij) en daarom hadden wij geen stroom meer maar de rest van de compound wel. Mister Tamba was natuurlijk niet meer te bereiken en een dag later kregen we pas weer stroom.

Ik geloof dat dit ik nu wel alles vertelt heb van de afgelopen tijd. Verder is alles prima en hebben we nog 2 weken te gaan, dus de tijd vliegt nu!

De komende 2 weken hebben we lekker vakantie en hebben we een leuke planning gemaakt. Zo komt Geert, onze docent, nog langs en gaan we met de hele groep alle stageplaatsen nog een keer bezoeken zodat we elkaar kunnen laten zien waar we hebben stagegelopen en wat we hebben bereikt. Ook willen we nog een keer naar de Serrekunda market om de laatste souvenirs in te slaan voor het thuisfront. Daarnaast gaan we natuurlijk nog wel even flink genieten van de zon en maximaal bruin bakken dus een paar middagjes strand en zwembad mag natuurlijk niet ontbreken. En tot slot moeten we natuurlijk allemaal onze koffers gaan inpakken, huis leeghalen en spullen uitzoeken, vieze verkleurde kleren weggooien en de bruikbare spullen weggeven en natuurlijk afscheid nemen van iedereen hier in Gambia en dan is het; op huus an!!!


Tot gaaauw!